Sport en Kunst: mijn verhaal
Ongedwongenheid, sport en kunst
Voor mijn verhuizing naar Drienerlo, eind augustus 1978, woonde ik in Beirut in Libanon waar ik op een Frans Lycée zat die toen vanwege de burgeroorlog regelmatig zijn deuren moest sluiten. Tijdens de examenweken was het even rustig, maar omdat ik zo veel lessen had gemist, was ik er honderd procent zeker van dat ik mijn Baccalaureaat C eindexamen niet zou halen en hadden zowel mijn ouders als ik nog helemaal niet nagedacht over een studiekeuze, laat staan een universiteit. Tot onze grote verbazing, ontving ik alsnog mijn schooldiploma omdat de cijfers van alle leerlingen rijkelijk waren gecompenseerd vanwege de vele verloren uren door de oorlog. Halsoverkop hebben wij toen gekozen voor de THT vanwege het kameraanbod en de studie Elektrotechniek omdat ik goed was in exacte vakken.
Ongedwongenheid
Als in Istanbul geboren student die nooit Nederlands heeft leren schrijven en de Nederlandse cultuur amper kende, heb ik zeer goede herinneringen aan de ongedwongenheid van mijn flatgenoten op Calslaan 14A en andere campusvrienden. Zij gaven mij alle ruimte om mij aan te passen in Nederland en ik werd regelmatig voor een weekend uitgenodigd bij hun ouders omdat mijn eigen ouders naar Casablanca in Marokko waren verhuisd. De gemoedelijke sfeer waar elke student, ongeacht zijn afkomst, met alles mee kon doen is achteraf gezien voor mij heel erg belangrijk geweest in mijn verdere ontwikkeling en professionele loopbaan.
Samen eten aan de Calslaan 14A.
Sport
De THT is bij uitstek een sportuniversiteit. Ik kan mij geen dag herinneringen zonder sport. Tijdens de middagpauze, ’s avonds na het eten en in de weekenden, altijd was ik een uurtje of twee aan het sporten. Tennissen, hardlopen, baanzwemmen, tafeltennissen, skiën, zeilen, muurklimmen en vooral waterpoloën bij Piranha, deed ik toen het liefst. Ook na mijn studie ben ik altijd blijven sporten, en nu ik bijna 60 ben, ligt mijn focus op openwaterzwemmen. Een sport die ik actief beoefen om fit te blijven maar ook om te genieten van de vele langeafstandswedstrijden gedurende de zomermaanden, waar ik (mede) dankzij mijn THT DNA nog steeds bij de eerste tien weet te eindigen, en soms zelfs ook nog op het podium sta.
Kunst
Een van mijn belangrijkste passies, naast mijn Europese baan bij Dell Technologies, reizen samen met mijn vrouw Sophie en onze zoon Bram (IO TU Delft) en het zwemmen in openwater, is de hedendaagse kunstwereld. Wij hebben thuis inmiddels een kunstverzameling opgebouwd vanaf de jaren 45 tot vandaag en ik geniet er elke dag van door te lezen, musea en galeries te bezoeken, lezingen te houden, rondleidleidingen op beurzen te verzorgen, werken uit te lenen aan musea en actief lid te zijn van meerdere kunstfondsen die jonge kunstenaars steunen en musea sponsoren met grote aankopen. Deze passie heb ik zonder meer te danken aan de vele kunstwerken op het campusterrein die ik in het begin volledig absurd vond maar die ik later, dankzij mijn nieuwsgierigheid voor alles wat ik niet begrijp, bijzonder ben gaan waarderen. Onder mijn favorieten zijn het torentje van W.T. Schippers, het sardineblik van Ger van Elk en de signaalpaal van Bert Meinen. Drie kunstwerken die vaak hebben geleid toch leuke discussies. Is de campus ooit overstroomt geweest, zijn wij sardientjes die aan het einde van onze studie eindelijk er uit mogen en staat het stoplicht nu op rood?
Het Sardineblik van Ger van Elk.
Elektrotechniek 1978-1985
Mijn “THT-tijdlijn” van 1978 tot 1985 heeft, naast de kennis die heb opgedaan met mijn studie Elektrotechniek, voor mij heel erg veel betekend op het gebied van vriendschap, saamhorigheid, diversiteit, sport en kunst. Ondanks het feit dat ik de keuze voor de THT toen in Beirut onder de bombardement van 1978 met geen enkele voorkennis heb genomen, was de campus van Drienerlo voor mij het allerbeste wat ik had kunnen wensen en meemaken. Mijn dank aan wat nu UTwente heet, is groot!
Deze herinnering is ingezonden door Eric van ’t Hoff.