Maandag 17 januari 2022
Brandend verlangen
Vinod: ‘We komen allebei uit India. Wat was voor jou de grootste cultuurshock toen je in Nederland kwam?'
Bakul: ‘Nou, de Nederlandse directheid was wennen voor mij. Toen ik bezig was met de voorbereidingen op mijn verblijf hier, had ik een vraag over mijn accommodatie. Ik mailde de voorzitter van de studentenvereniging met de vraag om hulp. Het antwoord dat ik kreeg, was heel duidelijk: "Ik heb hier geen tijd voor, je kunt beter iemand anders zoeken." Wauw, hahaha! Die zag ik niet aankomen. Maar ik moet zeggen, er is veel veranderd, aangezien die persoon nu mijn partner is.’
Vinod: ‘Dat is gaaf! En hoe ben je dan in Twente beland?’
Bakul: ‘Zoals in elk Indiaas gezin, wilden mijn ouders dat ik dokter of ingenieur zou worden. Tijdens het laatste semester van mijn bachelor civiele techniek ontdekte ik het vakgebied Remote Sensing en GIS. Dat wekte meteen mijn interesse: hoe verwerk je satellietgegevens? Toen ik op zoek was naar een plek om mijn master te doen, googelde ik naar de beste universiteiten ter wereld om Remote Sensing te studeren. Op YouTube vond ik een reeks UT-video's waarin studenten vertelden over hun werk bij het ITC.
Het was niet makkelijk om toegelaten te worden en een beurs te krijgen. Thuis was iedereen sceptisch. Ik solliciteerde bij ongeveer twaalf universiteiten in Europa, in de hoop dat ik bij minstens één zou worden aangenomen. Gelukkig kreeg ik een beurs aangeboden van de UT. En hier ben ik dan!’
Vinod: ‘Als je één ding hebt geleerd van je verblijf hier, wat is dat dan?’
Bakul: ‘Om mensen met een open hart te accepteren. Tijdens dit tweejarige avontuur heb ik geleerd dat andere mensen heel anders kunnen denken. Het is niet gemakkelijk om mensen te accepteren voor wie ze zijn, ongeacht hoe tegenstrijdig hun meningen zijn met de jouwe. Maar ook in die mensen moet je voor jezelf een ‘thuis’ zien te vinden.’
Vinod: ‘Een open hart, zeg je. Dat vind ik een mooie! Heel vaak praten mensen over een open geest. Maar er is een groot verschil tussen het hoofd en het hart. Die laatste heeft een dimensie die dieper gaat dan het rationele. Over het hart gesproken: heb je ook moeilijkheden gehad?’
Bakul: ‘Ik weet dat het cliché klinkt, maar ik kan nog steeds niet wennen aan het Nederlandse weer. Ik vind het heel, heel moeilijk om uit bed te komen als de zon niet schijnt. Ik heb ook moeite met mensen die je het gevoel geven dat je hier niet thuishoort. Problematisch denk ik, want je ontplooit jezelf niet als je je buitengesloten voelt en je presteert dan ook niet goed.’
Vinod: ‘Ja, er is een verschil tussen IQ en EQ. Er zijn veel slimme mensen op universiteiten – het IQ is hoog. Maar soms kan ons EQ – menselijke vaardigheden, empathie – wat ontwikkeling gebruiken. Dat heb ik in de loop der jaren geleerd: je moet oog hebben voor de persoon.’
Bakul: ‘Klopt. Vanachter een bureau kun je geen goede beslissingen nemen. Daarom wil ik na mijn afstuderen iets doen om mensen aan de top te laten inzien wat er werkelijk speelt in het vakgebied.’
Vinod: ‘We hebben net de klimaattop in Glasgow gehad. Jij werkt in een gebied dat klimaatverandering en de gevolgen daarvan kwantificeert, en je maakt deel uit van een generatie die met die gevolgen te maken krijgt. Hoe denk je hierover?'
Bakul: ‘Mensen geven elkaar vaak de schuld door te zeggen dat klimaatverandering komt door wat zij, de anderen, hebben gedaan. Maar we zijn allemaal verantwoordelijk. We moeten het probleem samen bestrijden, in plaats van met de vinger naar elkaar te wijzen.'
Vinod: ‘Ja, de tijd van discussies en wijzende vingers is allang voorbij. Geschiedenis doet er op dit moment niet zoveel toe... Als je een tip zou mogen geven aan de volgende generatie UT-studenten, wat zou dat dan zijn?'
Bakul: ‘Het vraagt moed om uit je comfortzone te stappen. Ik ken veel mensen die hard werken, maar niet de moed hebben om groot te dromen. Maar je kunt meer dan je denkt. Het feit dat iedereen zei dat ik niet in het buitenland kon studeren, heeft misschien wel het brandende verlangen in mij aangewakkerd.’
Vinod: ‘En terecht. Volgens mij is het een illusie om te denken dat er buiten de topinstellingen geen talent en creativiteit bestaan. Nogmaals: probeer naar de persoon te kijken, in plaats van waar hij vandaan komt.’
Bakul: ‘Precies! Ik ben zo benieuwd: hoe ben jij in Nederland beland?’
Vinod: ‘Toen ik 18 was, werd ik toegelaten tot Cornell University in de Verenigde Staten. Ik dacht dat ik na mijn afstuderen een baan bij een technisch bedrijf zou krijgen, maar in plaats daarvan kreeg ik een baan aangeboden bij het Max Planck Instituut. En dat bracht me weer hier... Dat is het leven, hè?'
Bakul: ‘Ja, er is een gezegde in het Hindi: waag een sprong in het diepe, en laat de loop van het leven je ergens brengen. Gaandeweg leer je. In mijn eerste maanden in Enschede vond ik het moeilijk om mijn eigen mening te verdedigen. Ik had goede ideeën, maar ik heb nooit geleerd om een sterke stem te hebben. Als ik het nu ergens niet mee eens ben, zeg ik: “oké, ik begrijp jouw perspectief, en dit is de mijne. Kunnen we elkaar tegemoetkomen?” Hetzelfde geldt voor die e-mail waar ik je over vertelde: Nederlandse directheid geeft je niet het recht onbeleefd te zijn. Je moet ook rekening houden met waar anderen vandaan komen.’
Vinod: ‘Ik hoop dat ik je een keer op de campus kan ontmoeten. We kunnen wel eens koffiedrinken als ik in Enschede ben. Is dat wat?'
Bakul: ‘Dat zou geweldig zijn! Ik kan ook de beste kipcurry voor je maken, ik kan heel goed koken.'
Vinod: ‘Ha, dat zeg ik ook altijd – dat ik de lekkerste kipcurry maak. Misschien moeten we er allebei één maken en recepten uitwisselen… Tot ziens!’