“Mijn oorspronkelijke plan was om in de Verenigde Staten te gaan studeren. Toch voelde ik me daar niet helemaal thuis, dus besloot ik ook Europa te overwegen. Ik heb meerdere opties verkend, waaronder neurowetenschappen, biologie en zelfs geneeskunde, maar koos uiteindelijk voor psychologie omdat ik dacht dat het me een goede basis zou geven om later te specialiseren. Op dat moment wist ik ook nog niet zeker welke kant ik op wou.
Ik was niet per se geïnteresseerd in psychotherapie en ontwikkelingspsychologie, iets wat de meeste universiteiten in Europa aanboden. Dus toen ik de bachelor Psychologie aan de Universiteit Twente tegenkwam, wist ik direct dat dat was wat ik wilde. Doorgaan met de master was dan ook een logische stap.
Veel mensen denken dat je technisch onderlegd moet zijn om deze master te volgen, maar dat is absoluut niet zo. De technische vakken focussen zich puur op statistiek, waarvoor we de programmeertaal R gebruiken. Je hoeft tijdens de studie verder niets technisch te doen, zoals het programmeren van algoritmes of ontwikkelen van sensoren – al is daar tijdens je scriptie of stage natuurlijk altijd ruimte voor, mocht je dat willen!
Veiligere producten
Binnen de master zijn er vijf specialisaties, en ik heb gekozen voor Human Factors & Engineering. In deze specialisatie leer je hoe je werksituaties veiliger en efficiënter kunt maken door de werkomgeving ergonomisch beter in te richten. Dit is vooral belangrijk voor mensen met risicovolle beroepen; denk aan piloten, chirurgen of chauffeurs, waar een kleine fout al grote gevolgen kan hebben. Waar grijpt een chauffeur instinctief naar de rem tijdens een noodgeval, bijvoorbeeld?
Als ingenieurs een product ontwerpen, richten ze zich meestal volledig op de technische kant. Daarbij wordt de menselijke kant vaak vergeten – wat is intuïtief voor een gebruiker die niet jarenlang aan een product heeft gewerkt? Ik leer samen te werken met verschillende specialisten binnen een productieteam en pas mijn psychologische kennis toe om een product te verbeteren voor de mensen die het daadwerkelijk gebruiken.
Chauffeurs van semi-autonome voertuigen helpen
Mijn favoriete vak tot nu toe is Traffic Psychology (verkeerspsychologie). Samen met mijn team heb ik gewerkt aan een project waarin we een systeem hebben ontworpen dat ervoor moet zorgen dat chauffeurs van semi-autonome vrachtwagens na een slaapperiode weer veilig achter het stuur kunnen kruipen.
Ik kwam op het idee om door middel van sensoren in de veiligheidsgordel de hartslag en ademhaling van de chauffeur te meten, zodat het systeem de slaapfase kan bepalen. Op basis hiervan kan de chauffeur op een geschikt moment zachtjes wakker gemaakt worden, met een overgangsperiode van 20 minuten waarin de vrachtwagen zelfstandig blijft rijden. Het slaapdetectiesysteem controleert gedurende deze periode de alertheid van de chauffeur, en op het moment dat hij/zij weer alert genoeg is kan diegene de controle over het voertuig weer overnemen. Mocht de chauffeur niet fit genoeg zijn, parkeert de vrachtwagen zelfstandig naast de weg totdat de chauffeur er klaar voor is.
Naast het systeem zelf hebben we ook gekeken naar de weginfrastructuur, de mogelijkheden voor testen en financiering; wat is er voor nodig om dit project te realiseren? Dat was echt een eyeopener voor mij. Het gaf me alvast een inkijkje in hoe het zou zijn om te werken bij een autobedrijf dat zijn product wil verbeteren.
Stress tijdens medische training
Als onderdeel van mijn stage bij het technisch-medisch centrum van de universiteit – het TechMed Centre – werk ik momenteel aan een ander leuk project. Het doel is om de stresslevels van Technische Geneeskunde studenten te meten terwijl ze gesprekken voeren met simulatiepatiënten. Het team waar ik me bij heb aangesloten gebruikte al sensoren om de hartslag en transpiratie van de studenten te meten, zodat ze konden zien wanneer ze gestrest raakten. Mijn bijdrage is het ontwikkelen van een algoritme dat gezichtsuitdrukkingen en stempatronen kan analyseren om stressmomenten—zowel bij de student als de patiënt—in real-time te herkennen.
Als de sensor goed werkt, zou hij ook gebruikt kunnen worden tijdens chirurgische trainingen. Zo zouden artsen het stresslevel van medische studenten tijdens operaties kunnen volgen, zodat ze direct feedback kunnen geven en studenten hun zenuwen onder controle kunnen houden— iets wat cruciaal is in dergelijke situaties.
De toekomst
Na mijn afstuderen wil ik graag werken op een onderzoeks- en ontwikkelingsafdeling binnen de luchtvaart-, auto-, defensie- of medische industrie. Ik wil me graag focussen op ergonomisch ontwerp: denk aan het herontwerpen van een vliegtuigcockpit om de cognitieve overbelasting van de piloot te verminderen. Ik vind het supertof en waardevol om mensen in dit soort risicovolle omgevingen te kunnen helpen hun werk beter te doen.”
